لقاح خارج رحمی (IVF) و تزریق اسپرم داخل سیتوپلاسم تخمک (ICSI) هر دو روش‌های پیشرفته کمک‌باروری هستند که برای افزایش شانس بارداری در زوج‌هایی که با مشکلات ناباروری مواجه هستند، استفاده می‌شوند. با این حال، این دو روش تفاوت‌های کلیدی در نحوه انجام و موارد استفاده دارند.
در روش IVF، تخمک‌ها و اسپرم‌ها در محیط آزمایشگاهی در شرایط کنترل‌شده قرار داده می‌شوند تا به‌طور طبیعی لقاح یابند. اسپرم‌ها باید به‌طور فعال به تخمک نفوذ کرده و آن را بارور کنند. به عبارت دیگر، لقاح به‌صورت طبیعی و بدون مداخله مستقیم انجام می‌شود.
IVF برای زنانی که با مشکلات ناباروری مواجه هستند، مانند انسداد یا آسیب لوله‌های فالوپ، اختلالات تخمک‌گذاری، یا ناباروری با علت ناشناخته . و همچنین زمانی که کیفیت اسپرم مناسب است و نیازی به تزریق مستقیم اسپرم به تخمک وجود ندارد.

در روش ICSI، یک اسپرم به‌طور مستقیم به داخل سیتوپلاسم تخمک تزریق می‌شود. این روش برای اطمینان از لقاح در مواردی که اسپرم نمی‌تواند به‌طور طبیعی به تخمک نفوذ کند یا تعداد و کیفیت اسپرم پایین است، استفاده می‌شود.
 ICSI به‌ویژه برای مردانی با مشکلات شدید ناباروری، مانند تعداد بسیار کم اسپرم، تحرک ضعیف اسپرم، یا شکل غیرطبیعی اسپرم استفاده می‌شود.و همچنین در مواردی که شکست مکرر در لقاح با روش IVF رخ داده است یا اسپرم‌های منجمد با کیفیت پایین استفاده می‌شوند.

میزان موفقیت IVF به کیفیت تخمک و اسپرم و سایر عوامل وابسته است، اما ICSI در موارد ناباروری مردانه موفقیت بالاتری دارد زیرا اسپرم مستقیماً به تخمک تزریق می‌شود.

از نظر هزینه و پیچیدگی، ICSI به دلیل استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته‌تر گران‌تر و پیچیده‌تر است، در حالی که IVF فرآیند ساده‌تری دارد.

هرچند که هر دو روش ایمن هستند، IVF ممکن است عوارضی مانند تحریک تخمدان و بارداری چندقلو داشته باشد، در حالی که ICSI خطر کمی برای مشکلات ژنتیکی دارد.